Sihanoukville en Koh Rong

Ditmaal door Dominique

Na het ontbijt, gingen we op pad richting sihanoukville. Lekker op pad met een  minivan.  De rit zou rond de 4 uur duren. Maar  helaas duurde het iets langer hoewel het leek alsof het geen 2 uur was. Volgens mij moest de chauffeur tijd inhalen ofzo want het was een dollemansrit. De eerste keer dat we ons zo onveilig hebben gevoeld in een auto hier. Oké phom Pehn is een drukke stad dus het duurde even voordat je eruit was maar de manier waarop was wat te gortig. Na ongeveer 10 minuten in het busje hadden we al een kleine aanrijding met een auto voor ons. Wij hebben geen knal gevoeld maar de chauffeuse van de auto wilde dat onze chauffeur even na de zijkant zou gaan. Nou zo gezegd zo gedaan, ze kijken allebei even een paar seconden en wat blijkt geen schade dus de rit kan vervolgd worden. Wat doen ze hier in Cambodja dan gewoon, hup zonder te kijken invoegen en na links. De moet je er even bij bedenken dat hier alles door elkaar rijdt. Auto's, fietsen, brommers, sdokters, wagen met aanhanger of een truck het maakt allemaal niet uit. Maar wat gebeurde er dus op het moment dat onze chauffeur dus vanuit het niets na links invoegt zit er dus een brommer.  Deze kwam dus klem te zitten tussen ons busje en een andere auto. Nou gelukkig wist de brommer rijder de brommer stabiel te houden maar wij en hij schrokken er erg van. Dat is dus 2 aanrijdingen binnen 5 minuten. Het zweet liep ons overal waar het maar gaan kon. Daarbij kwam ook nog eens dat de chauffeur op ieder moment lekker deed inhalen en we dus de meeste tijd op de verkeerde weghelft reden. En hij veel harder reed dan de andere voertuigen waardoor hij continue moest remmen. We hebben echt doods angsten uitgestaan in de auto. We hoopten dat het na de lunchbreak misschien wat beter ging worden maar helaas het werd alleen maar erger. Na ongeveer 1 uur rijden gebeurde er voor onze ogen een ernstig ongeluk.  Het busje voor ons moest hard remmen waardoor ook wij heeeeel hard moesten remmen. De chauffeur zat er uiteraard veel te dicht op. Het busje voor ons moest remmen omdat hij een brommer geraakt had die rechts van hem reed, deze brommer tolde over de weg verder terwijl de passagiers ervan in de berm lagen. De vrouwelijle passagier lag er niet al te goed bij dus die zal een flinke klap gemaakt hebben.  Na het zien van dit ongeluk vroegen wij ons af of we heel zouden aankomen in Sihanoukville.  We knepen onze billetjes goed samen maar uiteindelijk hebben we het wel gered tot in Sihanoukville maar we gaan niet meer met dit bedrijf, dat staat in ieder geval vast. In Sihanoukville zelf was helaas niet veel te beleven, op een paar barretjes na was het uitgestorven. We moesten hier 2 dagen blíjven om ons visum voor Vietnam te regelen. En dit kost je minimaal 1 werkdag. We zijn die dag dus heerlijk na het strand gegaan wat uiteraard geen straf is,  als je weet dat de stranden hier super mooi zijn en helder blauwe zee. Hier konden we dus wel even vertoeven. Het enige nadeel, ze komen honderd keer vragen of je iets wilt kopen maar ach ja dat nemen we maar voor lief. Gelukkig konden we de volgende ochtend verder reizen met de boot na koh rong.  De bootrit was 1 uur maar net 1 uur te lang. De golven waren aardig hoog waardoor we allebei een beetje zeeziek werden maar het hebben gehaald tot op het eiland. Ons hostel lag vlak bij de pier dus geen gesjouw met de backpack gelukkig. We kwamen er helaas al aardig snel achter dat we waarschijnlijk het verkeerde eiland hadden gekozen.  Dit eiland was namelijk party party party.  Er was iedere avond wel een feestje wat tot diep in de nacht doorging. Uiteraard houden wij daar normaal ook wel van maar dit was wel erg overdreven. Daarom dachten we gaan lekker een potje darten en biljarten en tafel tennis spelen. Dat hadden we beter niet kunnen doen, darten ging prima , biljarten ook maar dat tafel tennis ging met net even mis. Lieke wilde mijn gemene bal proberen terug te spelen waarbij ze helaas met haar teen tegen de stalenpijp van de tafel aankwam. Een paar tellen later bleek helaas dat het meenens was want Lieke bloedde flink aan haar teen.
Onze leuke avond was helaas voorbij. Terug na het hostel om de wond te verzorgen. De teen klopte aardig en zag er erg gehavend uit. Ja wat nu, hier zit je dan op een eiland waar niks is behalve zee. Er was een pharmacy op het eiland dus daar maar heen voor advies. Die zeiden goed schoonmaken en inpakken zodat er geen vuiligheid bij kan komen. En voor de zekerheid moest Lieke maar antibiotica slikken. Achteraf was die helemaal niet nodig Maja je doet het toch maar aangezien er totaal geen medische hulp aanwezig is op het eiland. De boot ging pas vrijdag terug  na het vasteland. Wij dachten al gelijk als je hier iets serieus krijgt dan ben je de sjaak want er is geen dokter en geen ziekenhuis in de buurt. Maar zover is het gelukkig niet. De volgende dag hebben we voor straf aan het strand moeten liggen. Dat was gelukkig wel het moment dat we konden rusten want s nachts kregen we niet veel nachtrust. Ons hostel lag recht boven een café die het helemaal geen probleem vinden om tot 3 uur, half 4, 4 uur, half 5, 5 uur muziek te draaien. Zolang er mensen binnen zijn blijven ze draaien.  Erg vervelend als je probeert te slapen maar och, je kan niks doen behalve mee gaan drinken. Donderdag zou onze laatste dag op het eiland zijn en daar wilde we toch nog wel wat leuks gaan doen. Snorkelen leek ons allebei super leuk, daar hadden we het in Nederland al over gehad. Dus een leuk boottripje geregeld waar je lekker kon snorkelen, vissen, een dorp ging bezoek, zonsondergang ging bekijken en zwemmen met plankton. Helaas de golven gooien toet roet in het eten, de kapitein vind het te gevaarlijk en besluit de boottocht te cancellen. Snorkelen willen we toch wel heel graag dus we zoeken een ander bedrijf die een betere/stabielere boot hebben en die wel varen. Achteraf geen slimme keus Maja als je alles van te voren weet. We zouden gaan vissen, helaas zat het lood niet goed en konden de vissen gewoon de lijn zien zitten in het water, drama dus. Het snorkelen stelde helaas niet veel voor, we zagen wel wat visjes en wat koraal maar het was niet super. Het strand waar we heen gingen was mooi maar helaas doordat de zon niet scheen was het er ook erg koud. Terwijl op het moment dat we met plankton gingen zwemmen de maan zichtbaar was. Dit is niet goed want hierdoor is het plankton niet te zien en komt het niet tevoorschijn. De kapitein wilde huiswaarts keren maar de groep wilde toch proberen het plankton te zien. Gelukkig maar want zodra je het water inging en begon kwam het tevoorschijn. Niet zoveel als normaal maar toch genoeg om ervan te kunnen genieten. Helaas was dit dan ook bijna het leukste van de hele trip. Vrijdagochtend tijd om weer van het eiland te vertrekken, ze hadden al gezegd dat de boot iets later kon zijn vanwege een nationale feestdag in Cambodja. Veel mensen zouden dan na het eiland komen om te feesten of voor familie op te zoeken.  Nou ze hadden niets teveel gezegd, de boot was nog redelijk op tijd maar vertrok veel te laat. Hij vertrok pas om 11:20 terwijl hij om 10:30 zou vertrekken. De reden daarvoor: mensen en heel veel spullen. Van die boot kwam alleen maar eten, drinken en heel veel voedsel voorraden. Niet normaal, vroeg me af waar ze het allemaal hadden gelaten op de boot. En als je dacht dat ze klaar waren, kwam er weer een hele lading voedsel vanaf. Al met al chaos, wachten en opdringerige mensen. De rit terug naar Sihanoukville was een hel, de golven waren super hoog en erg onstuimig. Uiteraard voelden wij ons weer niet lekker dus meekijken met de horizon en hopen dat alles goed gaat. De rit had niet veel langer moeten duren of het was mis gegaan, zeker niet voor herhaling vatbaar.  Omdat we Battambang hebben overgeslagen gaan we in plaats daarvoor naar Kampot.  Hier blijven we 4 dagen aangezien we vandaar makkelijk na Vietnam kunnen en we op 7 november het land mogen gaan binnentreden. De volgende blog dan waarschijnlijk ook vanuit Vietnam worden geschreven. Tot snel, btw we zijn vandaag precies 1 maand onderweg. Missen jullie ons al??????