Het einde

Met pijn in mijn hart schrijf ik deze laatste blog. Vanavond pakken we namelijk het vliegtuig terug naar huis. Ofja naar dusseldorf want daar komen we als alles goed gaat aan morgen vroeg. En dan is het 6,5 maand avontuur voorbij, helaas. We hebben een ontzettend mooie tijd gehad en super veel leuke en prachtige gedaan en beleefd. Overal komt natuurlijk een einde aan en het kan niet voorgoed duren maar een beetje pijn doet het wel. Dit is al jaren mijn droom geweest die nu eindelijk is uitgekomen. Maar laat ik niet teveel hierbij stil staan en jullie nog even vertellen wat wij de laatste 3 weken nog hebben beleefd. Na Timaru zijn we naar Springfield gereden. We wilden daar namelijk graag een trein pakken naar Arthurs pass en terug. Deze route moet namelijk geweldig mooi zijn, hadden we gelezen. Toen we aan de ontbijttafel zaten in onze B&B en aan de praat kwamen met locals uit de buurt, waren onze plannen snel veranderend. Ze vertelden namelijk dat dit 200 dollar per persoon koste, dit ritje. Uhm sorry dat is ons toch iets teveel. Ze zeiden dat we er beter zelf heen konden rijden aangezien we toch een auto hadden. Zo gezegd zo gedaan, de route was mooi maar aangezien we deze 6 maanden al zoveel gezien hebben, viel het voor ons een beetje tegen. Ja we zijn een beetje verwend zullen we maar zeggen. We zijn nog gestopt bij Castle Hill, hier is ook een deel van Lord of the Rings opgenomen. We besloten terug te gaan naar Springfield waar we ons hostel hadden. Nou over Springfield gesproken, dit was nu eens echt een gat. We wilden graag boodschappen gaan doen voor avondeten. Er was een kleine supermarkt, we liepen naar binnen, nou dit was echt een aanfluiting. En stonden misschien 10 artikelen in de supermarkt en hier konden we dus echt niks mee. Gelukkig lag er verderop nog een tankstation waar we wat brood, eieren, melk en kaas konden scoren. Ons avondeten bestond dan ook uit lekkere omeletten met brood. Je moet toch iets. Verder was er in dit hostel daadwerkelijk niets te beleven en waren er bijna geen andere gasten om iets mee te ondernemen. We draaiden lekker een wasje en speelde wat kaartspelletjes. De volgende dag gingen we gauw verder naar Akaroa. Dit is een eiland 1 uur rijden van Christchurch. Het was hier echt heel gezellig en meer zo een vissersdorpje met edn vuurtoren en wat kleine restaurants en een warme bakker. We bezochten de vuurtoren en deden een kleine wandeling. Verder aten we heerlijke fish en chips en dronk ik de slechtste kop koffie ooit. We deden wel nog een super leuke boottrip, we hebben de hector dolfijnen gespot, echt prachtig. Ook deze volgden ons naast de boot. Echt super mooie dolfijnen zijn dat. Verder zagen we nog wat zeehonden, pinguins en vogels. Onze laatste stop in Nieuw Zeeland was Christchurch. Deze stad staat bijna volledig onder constructie na de aardbeving van februari 2011 waarbij 185 doden vielen. We bezochten het monument ter nagedachtenis aan deze doden. Dit zijn 185 lege witte stoelen in alle soorten en maten. Helaas waren hier ook kinderstoeltjes en zelfs een maxicosi bij. Dan blijft je hart toch wel even stilstaan. We bezochten daarna de kerk van karton, ja van karton. Een groot gedeelte van het dak is gemaakt van karton, erg indrukwekkend gemaakt en een prachtige kerk. 'S middags namen we het eeuwen oude treintje door het centrum.  Dit was een hop on hop off trein, hij reed je langs alle bijzondere en mooi plekken van Christchurch. Ofja echt mooie plekken heeft Christchurch niet echt want die zijn allemaal verwoest door de aardbeving. De volgende dag probeerde we nog 1 keer te ontsnappen uit een escape room maar te vergeefs. Daarna gingen we naar het museum over de aardbevingen. Nieuw Zeeland heeft al meerdere aardbevingen gehad maar bij de laatste van 2011 zijn mensen omgekomen daarom gaan ze daar dieper op in. Je ziet beelden waarop te zien is, wanneer het gebeurd. Mensen lopen gewoon over straat en ineens is er de aardbeving, uit het niets zie je binnen 30 seconden een heel gebouw uit elkaar vallen en mensen rennen voor hun leven. Echt heel bizar.

Je zag ook beelden en foto's en mensen spraken hoe zij het beleefd hadden en waar ze op dat moment waren en waar ze aan dachten.  In Nederland besefte ik niet dat dit zo een grote impact heeft gehad en nog heeft hier in Nieuw Zeeland. Na dit indrukwekkend museum was het tijd om naar het vliegveld te gaan. We leverden de auto in. Dit ging niet zonder slag of stoot, de medewerker van Europcar probeerde ons schade in de schoenen te schuiven. Nou vriend dan heb je aan mij de verkeerde. Na 3 minuten zag hij dit gelukkig ook in en konden we onze reis richting incheckbalie voort zetten.   

We checkte onze bagage in en wachten rustig totdat de vlucht ging vertrekken. Jullie raden het al dit ging niet vlekkeloos. Onze vlucht had 1 uur en 20 minuten vertraging, laat dit nou net onze overstaptijd zijn. We gingen namelijk van Christchurch naar Auckland, van Auckland naar Singapore en dan van Singapore naar Phuket. Ja heel omslachtig we weten het. We hadden dus nog maar 15 minuten om over te stappen en hierbij moesten we van de national luchthaven naar de international luchthaven, door de douane en dan nog naar de gate. Zegt die stewardess, dit haalt u makkelijk. Uh pardon 15 minuten, de paniek sloeg een beetje toe. Gelukkig bleek later dat er 70 mensen waren die een aansluitende vlucht moesten halen dus dat alle vliegtuigen zouden wachten.  Het was van dezelfde maatschappij dus dat was een voordeel. Een beetje met samen geknepen billen zaten we in het 1ste vliegtuig want ze kunnen veel zeggen, eerst maar zien of ze ook echt wachten. Gelukkig mochten wij, de mensen die een overstap moesten halen als 1ste van boord. Na 25 minuten flink doorlopen kwamen we eindelijk bij de gate aan. Natuurlujk word je er dan ook weer uitgepikt bij de douane voor een drugstest. Uiteraard was deze goed maar op zo een moment kun je dat er niet bij hebben. Gelukkig stonden bij de gate stewardessen ons al op te wachten, eind goed al goed. Op Phuket hebben we 9 dagen lang, niet al teveel gedaan. Lekker uitgerust, gezwommen, gegeten, wat rondgelopen in het stadje en heerlijk gechillt. 1 dag hebben we een boottocht gemaakt naar het Phi Phi eiland, nou hadden we dat maar niet gedaan. We zijn al 6 maanden onderweg en zijn nog nooit opgelicht voor een tour maar nu in de laatste week dus wel. We hadden een tour geboekt  naar phi phi eiland met snorkelen inclusief, eten alles erop en eraan. We zaten op een veel te vol gepropte boot, moesten 10 euro pp bij betalen om te snorkelen en hebben eigenlijk net niks gezien. We hadden net zo goed in het hotel kunnen blijven want we gingen voor het snorkelen. We hebben verhaal gaan halen bij het boekingskantoortje maar ja die konden opeens geen engels meer en fluiten konden we dus naar onze centen. Ja dat is echt wel even zuur en frusterend. De tour naar de olifanten opvang was wel echt super mooi en goed geregeld. Hier hebben we de olifanten mogen voeren en met ze in een modderbad gezeten. Het modderbad was wel echt vies want 1 olifant poepte er zelfs in toen we met ze aan het modderen waren. Dit werd wel gelijk opgeruimd maar dan nog, alleen de gedachten al. Toen we op Phuket waren, was het Thais nieuwjaar. De Thaien vieren dit heel uitgebreid met een waterfestival. Je kunt het vergelijken met onze Carnaval dat iedereen de straat opgaat maar hier maken ze dan iedereen nog eens nat. We moesten ons dus wel bewapenen met een waterpistool. Het maakt niet of je niet mee wilt doen, je moet want ze maken echt iedereen zeike nat. Zelfs met emmers, flesjes, tuinslangen noemen maar op. Het was wel echt super leuk om te zien en vooral om mee te doen en iedereen nat te gooien. Gelukkig toen we naar het vliegveld gingen om maar Bangkok te gaan was het voorbij. Hier kregen we wel weer een nieuw avontuur onder ogen. Als jullie onze blogs een beetje hebben gelezen, is het jullie vast wel opgevallen dat vliegen niet geheel zonder slag of stoot is gegaan. Nou hier dus ook niet. We kwamen na een helse rit aan op het vliegveld en wilde onze bagage inchecken. We leggen de tassen op de band en zien 31 kilo staan. Zegt de stewardess, willen jullie iets eruit halen of betalen jullie bij. Wij uh, hoezo het is maar 31 kilo samen. Ja het maximum is 10 kilo pp. Nou mijn schoenen vielen nog net niet uit, dit had ik nog nooit gehoord 10 kilo. Dat betekent dus dat we 10 kilo eruit moesten halen, dit lukt uiteraard nooit. We deden toch een poging want anders moesten we 100 euro bijbetalen. Alle jassen en  dikke truien haalden we eruit. Deden onze wandel schoenen aan ipv slippers en gooide wat dingen weg, die we toch aan het einde wilden weg gooien. Onze handbagage tas was nu wel veel te veel beladen niet qua kilo's maar hoe hij eruit zag. Overal hing wat aan of stook wat uit. We bleken nog 4 kilo teveel te hebben. Gelukkig heb ik een heel lief gezichtje en genoeg liefde om de mevrouw achter de balie zover te krijgen dat we niet hoefden bij te betalen. Beetje geluk moet je hebben in het leven toch. Ook hier weer, ze willen je wel laten bij betalen maar zeggen dat het vliegtuig vertraging heeft, dat doen ze dan weer niet. 2 uur bijna vertraging gehad waardoor we dus midden in de nacht in Bangkok aankwamen. Enige vervoersmiddel om ons na het hotel te brengen is een taxi. Er stonden 50 a 60 mensen voor ons te wachten dus ja dat ging hem zeker niet worden. Enige alternatief een Grab nemen. Met de wifi van het vliegveld de app gedownload, geregistreerd en hup een Grab geboekt. Binnen 10 minuten was de auto er en binnen 45 minuten waren we op plaats van bestemming. Helemaal kapot kwamen we aan bij het hotel. De volgende dag hebben we dan ook niet veel uitgevoerd. Hier in Bangkok was het waterfestival dus nog langer 4 dagen dus hier werden we weer zeike nat die avond.  Buiten lopen was dan ook geen pretje dus dat deden we dan maar niet. Gisteren hebben we het Koninklijk Paleis en de Wat Pho bezocht. Je moet dit hier doen met lange kleding aan, althans broek over de knieen en truitje met mouwen. Maar in deze immense hitte is dat natuurlijk totaal geen pretje. Het zweet liep ons letterlijk overal. Dus na 3 uurtjes vonden we het wel welletjes en gingen we terug naar het hotel voor een welverdiende duik in het zwembad. S avonds gingen we naar Khoa San Road, de bekende straat in Bangkok. Er was na het waterfestival van de avond ervoor niet heel veel leven daar, iedereen lag te rusten denk ik. Vandaag is dan de dag dat we gaan vertrekken en dat is maar goed ook. We hebben niets meer kunnen doen vandaag want het regent hier keihard samen met donder en bliksem. Het weer zegt met andere woorden: tijd om naar huis te gaan jullie twee, jullie hebben lang genoeg genoten. Dat gaan we dan ook doen. Dus ik zou zeggen, tot snel, we zien ons in Nederland. Dikke kus van ons