Dalat en Hoi An

Na een wilde busrit door de bergen kwamen we aan in Dalat. We besloten naar het Crazy house te gaan. De ontwerper van her crazy house woont er zelf in. Denk aan 3 hoge rare alice in wonderland huizen die in elkaar overlopen. De architect woont er en je kunt er zelfs overnachten. Helaas viel de regen met bakken uit de hemel en konden we verder niet meer veel doen. De dag erna.. een spannende dag! We gaan canyoning! Ofwel abseilen langs 3 watervallen. Om 9.00 uur werden we opgehaald door onze 3 engels sprekende gidsen, Tee, No en Sun. Samen met 3 andere koreanen hadden we een leuk groepje. We kregen een wetsuit aan, zwemvest en een helm op. Als eerste kreeg je uitleg over je materiaal en de manier van abseilen, hierna gingen we oefenen op de oefenmuur, maar 7 meter hoog! Dominique ging wel als eerste en hup hup als een natuurtalent stond ze onder... wauw! Bij mij duurde t wat langer voordat ik het vertrouwen had, stap maar eens over die rand. Na een aantal keren oefenen en 15 minuten lopen was het zo ver. De 1e waterval van 18 meter hoog. We kregen de uitleg van Sun en hij stelde ons ofja mij gerust. Mijn been trilde en toen ik Dominique naar beneden zag gaan kon ik natuurlijk niet achter blijven. 3 meter onderweg zegt Sun ineens... photoooo smile. Huh wtf! Haha okee als boer met kiespijn. Je werd goed begeleid en vertelde wanneer je moest springen. Wauw we hebben het gewoon gedaan!! Wat een ervaring en adrenaline kick. Na nog 5 minuten lopen de 2e waterval 16 meter hoog. Dit was een beetje het zelfde als de eerste. Tussen de watervallen door moest je regelmatig de rivier oversteken, over rotsen klauteren en dreef je kleine stukjes in het water. We gleden 2x van een natuurlijke glijbaan, 1x hoofd eerst en 1x voeten eerst. Hierna moesten we naar beneden springen.. welgeteld van 7 meter. Appeltje eitje toch. Dominique moest even wat moed verzamelen en na de nodige aanmoedigingen van mij al onder sprong ze. We besloten nog een keer te springen maar dan samen. Na weer 20 minuten ploeteren kwamen we bij de laatste abseil. Ook wel the wassing machine genoemd, 13 meter hoog. De eerste paar meter moest je rustig naar beneden stappen totdat je helemaal los was van de rots. Je werd helemaal onder de waterval geduwd en kreeg al het water over je heen. Wat een kracht heeft water! De laatste meter moest je je laten vallen en werd je kopje onder geduwd door de waterval! Proestend en een beetje in paniek kwamen we boven waar een hele charmante foto van werd gemaakt. We aten een heerlijke lunch en liepen terug omhoog. Kapot moe maar voldaan plofte we een uur laten op het bed. Dit hadden we voor geen goud willen missen en is zeker een van onze hoogtepunten van de reis.
Het is hier trouwens koud! Bij binnekomst op de kamer hadden we geen ventilator maar een kacheltje, huh? En maar goed dat we die hadden, we liepen in lange broek en jas.

Die avond liepen we een gezellig bistro cafe in. Wat bleek, dit werd gerund door Nederlandse eigenaars. We kwamen aan de praat, hadden het over nederland en wat we misten. Deze goede man begon over kaas. Je kunt hier blijkbaar echte goudse Nederlandse kaas kopen! Deze aardige man liep zelfs met ons mee naar de winkel en sneed een stukje af. Overheerlijk! Morgen nemen we namelijk een nachtbus naar Hoi An. De dag erna namen we deel aan een country side tour. We bezochten een oud treinstation, de flowerfarm en een cricketfarm (waar dominique een springhaan at, mij niet gezien.) Een poolse dame at ze als tussendoortje brrrr. We proefde zelfgemaakte  (zeer sterke) rijstwijn en bezochten de elephant waterfall. Dit was allemaal wel oke en leuk. Op de terugweg brachten we nog een bezoekje aan de weasel coffee farm. Hier eten deze dieren alleen de goede koffiebonen, poepen deze uit en worden schoongemaakt. Hier wordt koffie van gezet. Dominique heeft wat geproeft en het was erg sterk. Zo sterk dat een hele kop melk niet genoeg was voor er in.

Om 16.00 werden we opgehaald en begon het avontuur sleeperbus. Bij aankomst op het grote station en binnentreden van de bus werd er meteen op ons en een paar andere toeristen geschreeuwd dat we achterin moesten gaan zitten. Nou nou dat kan ook vriendelijker, ik beslis zelf wel waar ik ga zitten daaaag. Na een half uurtje rijden maakte de bus een stop van 30 minuten. Wel 30 tot 40 pakketten gingen onder en in de bus. De chaffeur reed als een maniac in de bergen. Haalde bergaf in een bocht andere grote bussen in. We zouden een stop maken voor te eten, echter zagen we dit niet meer gebeuren. We hadden al zo'n vermoeden en hadden 2 broodjes meegenomen. Ik sneed met het zakmes plakjes kaas en zo hadden we een karig maar heerlijke maaltijd. Net toen iedereen wat sliep stopte de bus om 1.00 uur dinner time. Huh nu? Nouja even de benen strekken dan maar. Om 5.30 uur werden we "vriendelijk" verzocht over te stappen naar een andere bus. Zo kwamen we om 7.00 uur aan in ons Hostel in Hoi An. We mochten al gebruik maken van de douchen en aten een heerlijk ontbijt. We besloten alvast de stad te gaan verkennen. Bij aankomst in the old town (hier mogen geen auto's of scooters komen) werden we verliefd op deze mooie stad. Er hangt een heerlijke rustige sfeer in de straten. We bezochten ren essembly hall maar besloten wat eerder terug te gaan aanzien de vermoeidheid en hitte ons op speelde. Na een ons slaapje gingen we terug. In de avond hangen er overal laterns (lampionnen) en is het prachtig verlicht. We struinde langs de vele restaurants en souvenirs winkeltjes. Het reizen hakt er soms wel in en we besloten morgen naar het strand te gaan.

Ik ben nog steeds een ochtendmens, iedere dag ben ik tussen 6 en 7 wakker, ja ik sta er ook van te kijken. We huren 2 fietsen voor een euro en fietsen zo'n 5 km naar het strand. Hier vertoeven we tot een uur of 4. We slapen, lezen, zwemmen en genieten. ' S avonds is het vaste prik en lopen we door het leuke stadje.

Vandaag zijn we naar een art music performance geweest. Een kleine voorstelling met vietnamese muziek, zang en dans. Heel leuk om te zien. We bezoeken een aantal old houses. Hier zie je o.a. hoe hoog het water heeft gestaan. We hebben nog getwijfeld of we naar Hoi An moesten gaan, 1.5 week terug is hier een tyfoon geweest en stond alles onder water. Na wat navraag bleek dat het weer "normaal" was en hebben we de gok gewaagd. In the old house had het water tot wel 2 meter hoog gestaan, dit was gelukkig wel in 3 dagen tijd weer gezakt. Je ziet eigenlijk nauwelijks iets ervan. De dag erna zijn we naar My Son geweest, soort Angkor Wat alleen dan in het klein. 2 bussen vol (50 man) en 1 engels sprekende gids die praat alsof er ieder moment een spannend einde aankomt. Niet heel bijzonder, veel regen en de boottocht met lunch was oke. We vertelde nog gezellig met een Australisch en Zwitsers meisje en wisselde tips en ervaringen uit. Morgen vertrekken we naar Hue.